Zespół czynności podejmowanych przez właściwe organy w ramach przepisów zawartych w rozdziale 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ dotyczy procesu planowania przestrzennego - tworzenia planów zagospodarowania przestrzennego jako aktów prawnych powszechnie obowiązujących na danym obszarze, przy czym czynności takie są pozbawione cech indywidualnej

1. Budowa fermy krów, niezależnie od okresowej zmiany możliwości wykorzystania tej inwestycji do celów produkcji rolnej, nie zmieniła przeznaczenia gruntów, na jakich była wznoszona, na grunty nierolnicze /art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych - Dz.U. nr 11 poz. 79/. 2. Wyłączenia gruntów rolnych z produkcji może dokonać nie tylko właściciel, lecz również

Względy ekonomiczne i finansowe, utrudniające wykonanie decyzji nakazującej doprowadzenie poziomu natężenia hałasu na stanowiskach pracy do stanu zgodnego z prawem, nie mogą być uznane za przesłankę niewykonalności decyzji w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 5 Kpa.

Przepis par. 3 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 1982 r. w sprawie zmian w podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 26 poz. 192/ nie uzależnia wyłączenia z opodatkowania tym podatkiem wynagrodzeń i dodatków za pracę w niedziele, święta i dodatkowe dni wolne od pracy - od tego, czy wypłacono je jako wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, lecz od tego, czy była to praca

W sprawach dotyczących przyznania lub odmowy przyznania kart zaopatrzenia w mięso i jego przetwory skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest dopuszczalna w oparciu o art. 196 par. 2 pkt 8 in fine Kpa, który stanowi, że do sądu administracyjnego mogą być zaskarżane decyzje w sprawach m.in. obrotu surowcami, materiałami i wyrobami.

Z przepisów ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wynika, że uchwały organów samorządu adwokackiego dotyczące bezpośrednio praw lub obowiązków poszczególnych osób odpowiadają pojęciu decyzji administracyjnej. Ani kodeks postępowania administracyjnego, ani prawo o adwokaturze nie wyłączają w żadnym przepisie stosowania przepisów kodeksu w sprawach unormowanych tym

Jeżeli wydając decyzję organ administracji państwowej właściwy w sprawach cen, dysponując oceną jakości towaru dokonaną przez właściwy państwowy organ kontroli /Państwową Inspekcję Handlową/, nie uwzględnia odmiennej treści opinii rzeczoznawcy powołanego przez producenta towaru, ze względu na przeprowadzenie badania niezgodnie z zasadami ustalonymi dla tego badania w "Polskiej Normie", to z tego tylko

1. Decyzje wydawane w granicach tak zwanego uznania administracyjnego nie są wyłączone spod obowiązku ich uzasadniania na zasadach ogólnych kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że z przepisów zawartych w ustawach odrębnych, wydanych przed wejściem tego kodeksu w życie, wynikała taka możliwość wyłącznie ze względu na bezpieczeństwo Państwa lub porządek publiczny. 2. Ani ustawa z dnia 31 stycznia

1. Podstawą zaskarżenia decyzji administracyjnych, czyli podstawą skargi sądowej, nie może być zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego /art. 196 par. 1 Kpa/. 2. Art. 6 i art. 7 Kpa wykluczają stosowanie zasad współżycia społecznego w postępowaniu administracyjnym, tym bardziej, że zasady współżycia społecznego nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej i skargi sądowej, nie

W sprawach, gdzie nie ma dokumentów urzędowych o pobycie wnioskodawcy w więzieniu hitlerowskim i o przyczynach tego pobytu /czy był to pobyt ze względów politycznych, narodowościowych lub rasowych, czy pobyt z powodów kryminalnych/, a wniosek uzasadniony jest wyłącznie oświadczeniami świadków, należałoby każdorazowo przesłuchać tych świadków przez organ I instancji rozpoznający sprawę, wypytać ich

1. Decyzja organu administracji państwowej uchylająca albo zmieniająca ostateczną decyzję tego organu lub organu niższego stopnia albo stwierdzająca jej nieważność /art. 154, art. 155, art. 161-163 oraz art. 156 Kpa/, jak również decyzja wydana w ramach przepisów o wznowieniu postępowania przez organ pierwszej instancji /art. 150 par. 1 Kpa/ jest decyzją wydaną w pierwszej instancji. 2. Decyzja organu

Od decyzji organu administracji państwowej uchylającej decyzję organu I instancji i przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia /art. 138 par. 2 Kpa/ nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Jeżeli skargę do sądu administracyjnego wniesiono za pośrednictwem organu innego niż organ administracji państwowej, który wydał zaskarżoną decyzję w ostatniej instancji, albo wprost do sądu administracyjnego/art. 200 par. 1 Kpa/, to dla zachowania terminu przewidzianego w art. 199 par. 1 Kpa miarodajna jest data nadania skargi przez organ niewłaściwy lub przez sąd administracyjny w urzędzie pocztowo-telekomunikacyjnym

1. W rozumieniu art. 4 pkt 1-4 ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o zezwoleniach na publiczną działalność artystyczną, rozrywkową i sportową /Dz.U. nr 12 poz. 64/ zakazana jest każda działalność objęta przepisami ustawy, jeżeli sprzeciwia się prawu albo zagraża bezpieczeństwu, spokojowi lub porządkowi publicznemu. 2. Jeżeli wnioskodawca wykaże się należytymi kwalifikacjami zawodowymi i osobistymi, wymaganymi

O tym, czy darowizna otrzymywana jest z zagranicy, decyduje miejsce położenia rzeczy, którą nabywa się w drodze darowizny. Skoro nieruchomość będąca przedmiotem darowizny położona jest w Polsce, nabywca jej nie może być zaliczony do III grupy podatkowej.

Obowiązek informowania strony przez organ administracji o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków /art. 9 Kpa/, ciąży na organach administracji państwowej zwłaszcza w sprawach, których okoliczności dają podstawę do wniosku, że strona pierwszy raz zetknęła się z takimi problemami faktycznymi i prawnymi.

Autor publikacji lub widowiska jest legitymowany do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego ostatecznej decyzji administracyjnej o zakazie rozpowszechniania publikacji lub widowiska w całości lub w części wydanej na podstawie art. 13 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./.

Wyczerpanie toku instancji, jako warunek dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego /art. 198 Kpa/, zachodzi także wówczas, gdy odwołanie od decyzji organu I instancji - w sprawie dotyczącej nakazu naprawy budynku stanowiącego współwłasność - złożył tylko jeden współwłaściciel, skargę do sądu administracyjnego natomiast skierował inny współwłaściciel, który się nie odwoływał.

Płatnik /art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111/ nie jest organem podatkowym w rozumieniu art. 1 Kpa, a czynności przez niego podejmowane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowych od podatnika mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych, które nie wszczynają postępowania podatkowego w znaczeniu art. 61 Kpa.

Istota art. 7 Kpa polega na tym, że w toku postępowania administracyjnego organy orzekające administracji państwowej mają obowiązek czuwać nad przestrzeganiem zasady praworządności socjalistycznej i podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego, wnikliwego, wszechstronnego, wyczerpującego zebrania i wyjaśnienia stanu faktycznego /rozpatrzenia całego materiału dowodowego/ oraz załatwienia sprawy

1. Zmiana treści decyzji ostatecznej może być dokonana jedynie w wypadkach przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego /art. 16 par. 1 Kpa/ i wymaga to wydania nowej decyzji lub - w razie oczywistej omyłki - postanowienia o jej sprostowaniu, na które służy stronie zażalenie /art. 113 Kpa/. 2. Przerobienie przez organ administracji treści decyzji ostatecznej jest niedopuszczalne i - w zależności

Organem właściwym do wydania decyzji w sprawach podatkowych w trybie art. 200 par. 2 Kpa jest podatkowa komisja odwoławcza, jeżeli ta komisja wydała decyzję w ostatniej instancji, a nie izba skarbowa.

Niewniesienie przez stronę odwołania od decyzji organu podatkowego wydanej w trybie art. 174 Kpa /uwzględniającej wymiar uzupełniający/ wywołuje ten skutek, że organ odwoławczy nie jest uprawniony do rozpoznania odwołania od decyzji ustalającej pierwotny wymiar, który został wchłonięty przez nową decyzję łącznie z wymiarem uzupełniającym.